เรื่องเร้นลับ

ในบรรดาผีทั้งหลายที่รู้จัก นับว่าผีแขกนั้นดูว่าจะน่ากลัวที่สุด อย่าว่าแต่ตอนเป็นผีเลยขนาดเป็นคนที่ยังไม่ตายยังน่ากลัวไม่น้อยทีเดียว โดยเฉพาะพวกแขกทางประเทศตะวันออกกลาง หรือแม้แต่แขกในบ้านเราก็ตาม สมัยหลังสงครามมหาเอเชียบุรพา บ้านเรายังไม่มีความเจริญเท่าทุกวันนี้ บริษัทห้างร้านต่าง ๆ ยังไม่มีกล้องวงจรปิด จำเป็นต้องใช้แขกยามเฝ้าหน้าบริษัท เพื่อให้มีหน้าที่ตีระฆังหรือตีเกราะเพื่อการบอกเวลา และระวังเหตุการณ์ร้ายที่อาจเกิดขึ้นได้ในยามวิกาล แขกยามที่มารับจ้างเฝ้ายามเหล่านี้ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นแขกที่อพยพมาจากอินเดีย หรือปากีสถานเสียเป็นส่วนใหญ่ น้อยคนนักที่เป็นแขกที่เกิดในเมืองไทย จึงอาจสื่อภาษากันไม่ได้ง่ายนักในระยะแรก แต่แขกพวกนี้จะมีความสามารถที่พิเศษด้านการอดนอน และทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แม้จะพูดจาภาษาไทยไม่ค่อยได้ก็ตาม แต่ไม่นานนักแขกยามเหล่านี้ก็สามารถเรียนรู้และพูดไทยได้ แม้ไม่ค่อยชัดนักก็ตาม แต่คุณสมบัติอีกประการที่ดูว่าจะเด่นชัดนั่นก็คือความมัธยัสถ์ของเขาที่ไม่ค่อยจะใช้เงินเลยวัน ๆ และยังสามารถออกเงินกู้ให้คนไทยได้เสียอีกเป็นงั้นไป แขกยามหน้าบริษัทฝรั่งแถวสี่พระยา เป็นผู้หนึ่งที่อยู่ในแขกยามที่ว่านี้ กลางวันเป็นนายห้างออกเงินให้กู้ กลางคืนเป็นแขกยามเฝ้าหน้าบริษัท ซึ่งก็ไม่เห็นว่าเขาจะเดือดร้อนอะไร แถมมีเงินส่งลูกชาย ลูกสาวเรียนโรงเรียนฝรั่งอีกด้วยซ้ำ คนไทยน่าจะดูเป็นเยี่ยงอย่าง แขกยามเช้าบ้านอยู่กับครอบครัวแถว ๆ ถนนสุรวงศ์ เป็นบ้านสองชั้น เขกเช่าอยู่เฉพาะชั้นบน ส่วนชั้นล่างมีครอบครัวของพนักงานธนาคารหนุ่มเช่าอยู่ แต่ทั้งสองครอบครัวไม่ถูกกันอย่างแรง ด้วยสาเหตุที่ลูก ๆ ของแขกยามเล่นเสียงดังอยู่ข้างบนห้องข้างล่างก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอน บางครั้งถึงกับต้องลงมือลงไม้กัน ด้วยความเจ็บแค้น พนักงานธนาคารทนไม่ไหวคิดกำจัดครอบครัวแขกยามให้ออกไปจากบ้านเช่า จนสำเร็จครอบครัวแขกยามตายสนิทอย่างไรร่องรอยของฆาตกร เวลาผ่านไป 3-4 […]

เมื่อหลายปีมาแล้วช่วงที่ผมยังทำงานเป็น ผจก. ฝ่ายบุคคลใน รง. อุตสาหกรรมย่านสมุทรปราการ เป็นกิจการฟอก ย้อมเส้นด้าย และผ้าผืน มีพนักงานพอประมาณ และเครื่องจักรอีกจำนวนหนึ่ง พนักงานเข้างานเป็นกะ ทั้งหญิงและชาย ต้องทำงานเกี่ยวกับสารเคมีในการฟอกย้อม ซึ่งมีอันตรายที่ต้องระวังอย่างมาก มีพนักงานประสบอุบัติเหตุจากเครื่องจักรต้องเข้ารักษาตัวที่ร.พ. ตำรวจ และผมก็ต้องทำหน้าที่ไปเยี่ยม และเป็นตัวแทนของบริษัท ในคืนวันหนึ่งหลังจากเลิกงานแล้ว ผมมาถึง ร.พ.ประมาณ 19.00 น. ยืนรอเพื่อขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน บรรยากาศที่ ร.พ.ช่างเงียบเหงา และวังเวงอย่างไรชอบกล หรืออาจเป็นเพราะผมคิดไปเองก็ได้ นาน ๆ จะมีคนเดินสวนทางมาสักคน ซึ่งก็คงเป็นเจ้าหน้าที่ของ ร.พ.นั่นเอง กลิ่นเฉพาะของ ร.พ. ที่จะเหมือนกลิ่นยา หรือแอลกอฮอก็คงไม่ผิดลอยคละคลุ้มมาตามอากาศเข้าจมูกผมอย่างจัง ไม่เป็นไรผมคิดในใจ ก็นี่มันเป็นที่ ร.พ.นี่นาจะไม่ให้มีกลิ่นอย่างนี้ได้อย่างไร สักครู่ลิฟต์เลื่อนลงมาและเปิดออกเหมือนเป็นการต้อนรับผู้มาเยือน ผมก้าวเท้าเดินเข้าไป แต่ต้องตกใจสดุ้งสุกตัวเมื่อมีกระแสลมพัดวูบมาทางด้านหลัง ลักษณะเหมือนมีใครสักคนเดินชน หรือกระแทกตัวผมจนเซไปข้างหน้า ผมรู้สึกได้จริงและเริ่มใจเต้นระทึก เข้ามาอยู่ในลิฟต์แล้วประตูลิฟต์ปิดสนิท และกำลังเคลื่อนตัวขึ้นข้างบน ความรู้สึกผมบอกตัวเองว่าเราไม่ได้อยู่เพียงลำพัง แต่มีอะไร […]